Ook in Het Vinkenhof, de buurttuin van Tim en Madelief in Vlaardingen, is het groeiseizoen losgebarsten. Niet alleen planten maar ook dieren hebben het ontzettend naar hun zin in de tuin. Maar: zijn ze wel allemaal welkom op het feest…? Madelief vertelt over de afgelopen twee maanden.

‘Tjonge, wat een werk! De taken lijken zich eindeloos op te stapelen. Van zaaien tot verspenen, uitplanten en toppen. Het onkruid groeit als een speer en de slakken slopen zonder genade onze met liefde opgekweekte kooltjes en dahlia’s. Bizar genoeg hebben ze dit jaar ook een voorkeur voor onder andere de uienfamilie en aardappels. Onze winteruitjes, bieslook, uienbollen en aardappels worden elke nacht belaagd door honderden huisjesslakken.

Aan het begin van dit project hebben we plechtig gezworen om alles biologisch te doen en geen gif te gebruiken. Nobel en misschien een beetje naïef, maar beloofd is beloofd. Dus lopen we enkele nachten per week met een emmer door de tuin, rapen zo veel mogelijk slakken op en brengen ze dan veilig naar een stukje natuur enkele minuten van de tuin vandaan. Hoe kwaad ik er overdag ook over kan worden, als ik ze ‘s nachts zie rondkruipen vind ik ze toch weer schattig. Met hun prachtige huisjes in talloze tinten geel en bruin. Het is ook maar toeval dat zij als slak geboren zijn en wij als mens, toch?

De klaprozen en papavers zorgen nu voor indrukwekkende felrode en dieppaarse tinten in de tuin. Een groot deel van de dahlia’s overleeft het, ondanks de slakkenvraat, goed en begint forse planten te worden. De phacelia bloeit ook rijk en de hommels en bijen zijn er verzot op. Bij ochtendgloren verzamelt er zich een zoemende mix van dikke hommeltjes, kleine inheemse bijtjes en honingbijen. Dan gaan ze helemaal uit hun dak en zoemen druk van de ene naar de andere bloem terwijl ze met hun pootjes zo snel mogelijk de bloemblaadjes aan de kant duwen om bij de nectar of het stuifmeel te komen. Omdat zij uit hun dak gaan, doen wij dat ook. Kortom; een klein feestje dankzij de phacelia. Aanrader dus voor in je tuin!

Intussen produceren de aardbeien in overvloed knalrode, zoete vruchten, ik denk wel twintig keer de hoeveelheid van vorig jaar. Ze zijn niet onopgemerkt gebleven door de kinderen in de buurt. Vaak komen er twee (of meer) kindjes verlegen de tuin in geschuifeld. Dan doen ze alsof ze geïnteresseerd een rondje lopen in de tuin, maar staan vaak binnen een halve minuut bij het aardbeienperk te glunderen. ‘Mevrouw, mogen we aardbeien plukken?’ Dit vonden we in het begin best een lastige vraag. Tuurlijk wil je kinderen lekker aardbeien laten plukken. Maar we willen voorkomen dat we, net zoals vorig jaar, zelf bijna niks meer over hebben. Ook willen we ze leren dat die aardbeien daar niet ‘zomaar’ groeien, daar hebben we best hard voor gewerkt en lang op gewacht. Dus zijn we tot een compromis gekomen; als de kinderen een handjevol slakken in de tuin zoeken en wegbrengen, mogen ze daarna een handjevol aardbeien plukken. Best een goede ruil toch? Het gaat vaak gepaard met veel gegil, gelach en hysterie. Want slakken over je hand laten kruipen is natuurlijk heel erg spannend…!

Verder hebben we met heel veel plezier onze allereerste boeketten geplukt. Daar worden we ontzettend blij van. Hopelijk gaat het ook goed in jullie tuin, op jullie terras of balkon. Tot snel!’